کاروان

خاک تربت

گر بخواهم خانه ات ویران کنم

این نباشد عشق و آن باشد هوس !

عشق هر روز لاغر و رنجورتر از دست ما

آخرش او مثل ما آب می شود !

کار او آواره گی ... چرت زدن

تکیه او به باد هم می شود .

او که چون ماری چنبر زده است

زهر خود را به تنم می ریزد

گر هزاران بار هم نیشم زند

جام او با دست من پر می شود .

هر کسی نوشد از این جام و شراب

آتش خفته درونش بیداراز دست عشق !

آن کسانی که همیشه سر به تربت میزنند

خاک مرگ زندگی را هر زمان می بوسند .

گر بخواهند تاسعادت را به چنگ دل زنند

با همان تربت بسایند جام مستی ... عشق را !

***

+ کبرا پورپیغمبر ( آذر ) ; ۱۱:٢۳ ‎ب.ظ ; ۱۳٩٠/۱۱/٦